Paixão Salgada

Paxão Salgada - Preme para ampliar

Paixão salgada é o título do trabalho que presentei ao Concurso de foto-haikus A minha lingua quero na tua boca que organizou a Gentalha do Pichel. Ao ser simplesmente participante, público co meu nome este trabalho, que case me custa a minha equipa fotográfica, a piques de ser afogada num golpe de mar. É a primeira vez que participo num concurso, apesar de levar e trair a câmara durante anos. Diverti-me muito. Parabéns ao trabalho ganhador (OCNQOV). 

Meis é poesía

Meis é poesía é o título dunha escolma de poesía escrita en diferentes alturas históricas, por persoas que teñen pouco a ver entre si e que as une o cariño que senten por Meis. No meu caso, "coeime" nesta antoloxía por acaso, e o meu agarimo non é previo á miña achega, senón simultáneo. Eis o meu traballo:

B-boyin’ en Outeiro de Cribo Sumido no máis profundo do bosque Pola memoria ou polo maxín esquivo Mentres a névoa apuñala a noite fría e dura E os latexos baten polo medo no peito E a túa curta idade mingua aínda máis. Os cerqueiros e os piñeiros envexan Os teus pasos extraviados e famentos Os fentos, valorosos, ocúltante das bestas E as túas bágoas, dos camiños perdidos No duro frío da noite como pedras. Bailan sobre as rochas iluminadas pola súa propia figura Os peplos de esmeralda xogan coa névoa cincenta As cintas douradas, cos cabelos rubios. Ollas incrédulo a coreografía imposíbel. E non hai palabras. A Aurora ameza este simposio As dedas do sol penetran con forzo brutal entre a follaxe Veloces como galgos, voraces como formigas. O encantamento esvaece no aire Cun sorriso en cadanseu rostro. Ficarán, pois, ate o ocaso desta era escura, Gravada na pedra, as pegadas das mulleres. Ficarán ate o retorno dos vellos deuses, esquecidos. E ti recolles do chan unhas tesoiras, enferruxadas, Que che sinalan o camiño á casa.

Petróglifo de Outeiro da Cribo, Armenteira. Galipedia.

Vídeo - "Cidade"

Há tempo que venho experimentando com a fotografia como forma de expressão. No entanto, quitada uma pequena colaboração com o coletivo  Trisquel Art  e algum exercício publicado aqui, não dei o passo de publicar nada. Com motivo do ato organizado pelo BNG de Meis para comemorar o Dias das Letras Galegas, preparei, por impulso de Rosanegra, um vídeo para mostrar uma pequena parte das capturas noturnas de Vigo. As fotos som minhas, sua a produção. 

Cidade by Fumador Impostado está baixo unha licenza Creative Commons Recoñecemento-NonComercial-SenObraDerivada 3.0 Unported.

Artigo Censurado de Fran P. Lorenzo

Como nenos píos con disfrace de mártir

«Despois de séculos de dominación, a Igrexa Católica aínda non se decatou de que o sincretismo relixioso que practica a galega xente non é un estrago calculado da súa doutrina apostólica e romana senón unha creación propia e singular deste pobo, unha máis. Santiago de Compostela é, nese sentido, un fecundo resultado da batalla histórica entre a ortodoxia vaticana e o paganismo local. Tamén o Camiño. Por iso todas as tentativas de reducir a espiritualidade dese roteiro á expresión unívoca dunha suprema fe en Deus son unha manobra avesa, calculada, para capitalizar un símbolo cultural e humano de Europa, patrimonio de todos así recoñecido. Neste sentido a visita do papa Bieito XVI a Compostela deixa fóra desta celebración aos milleiros de cidadáns que non profesan a relixión católica nin lle teñen lei a un dos patriarcas eclesiásticos que máis ten feito por estigmatizar e arredar do seo da Igrexa aos que non asumen a súa fundamentalista visión da fe e as súas teses retrógradas e lesivas, alérxicas ao tempo no que vivimos.

O desembarco papal non iría máis alá da descortesía política coas minorías que non o aturan a súa presenza se non fora porque esas minorías –máis ou menos masivas, pero sempre despreciadas por Núñez Feijóo– contribúen cos seus cartiños a sufragaren a inminente diatriba papal, disfrazada de mensaxe de amor.

O pasado domingo, nos diferentes oficios celebrados nas parroquias galegas, os cregos xa lle esixiron á freguesía o correspondente imposto revolucionario. A golpe de cepillo, como adoitan facer. Poida que a vontade das ovellas fora substraída polos seus pastores pero ese, sinceramente, non é problema dos que non pertencemos á secta; menos aínda daqueles que nin sequera aspiramos a mudar o eivado rumbo moral da institución. Se os practicantes queren poñer dez euros ou vinte do seu peto para avalaren a operación de márqueting da Xunta de Galicia e coroar un Xacobeo só grande en cifra de turistas, pois adiante. Pero non é admisíbel que ese saqueo millonario das arcas públicas se produza sin consulta previa, amparándose no suposto beneficio que lle reportará á cidade de Santiago a invasión das hordas católicas .

Haberá máis efectos colaterais no decorrer desta visita fetichista e pirotécnica do Papa. A suspensión do espazo civil, a clausura da libre circulación e o desenvolvemento dun estado de sitio efectivo, entre eles. Controis policiais, restrición do tráfico e rexistros domiciliares, incluídos, que afectarán singularmente a todas e todos aqueles cuxa vontade e albedrío van ser vulnerados en aras dun rédito político que, con iso contan os organizadores do sarao, beneficiará a todos os persoeiros que teñan acceso á fotografía oficial.

O alleamento da Igrexa Católica é un feito e velaquí temos un Goberno que subvenciona as proclamas delirantes e as bombas de racimo dialécticas da Conferencia Episcopal Española. Os bispos, os que concelebrarán a eucaristía express do Obradoiro, pedíanlle onte os cativos que na noite de Halloween –o Samaín céltico, a véspera de Todos os Santos– vistan precisamente de idem, de santos, e non de meigas, nin de zombies, nin de caveiras, para “estimular” a vida cristiá e loitar contra o profano desta celebración tan pouco pedagóxica. Propoño outros estilismos ben máis edificantes e píos: unha Santa Águeda cos peitos cortados encima dunha bandexa, unha virxe romana violada, un San Lourenzo con queimaduras de terceiro grao, ou un San Sebastián, cuberto de plasma e de saetas. Se é certo que o sangue dos mártires é semente da vida cristiá, non sei a que agardan eses pequenos para se sumaren á festa.»

Fran P. Lorenzo

Terra de névoa (Nebeland)

No inverno a minha amada está

entre os animais da floresta.

Que tenho de voltar antes do amanhecer,

sabe-o a raposa e ri.

Como tremem as nuvens! E

sobre o colarinho de neve cai-me

 uma camada de gelo quebradiço.

No inverno a minha amada é

uma árvore entre as árvores e convida

as gralhas abandonadas pela sorte

aos seus belos  ramos. Sabe

que o vento lhe levanta, ao anoitecer,

o seu hirto vestido de noite, repleto de geada

e me  persegue até casa

No inverno a minha amada está

entre os peixes  calada.

Sujeito  às águas, que a linha

das suas aletas move desde o interior,

fico na margem e vejo,

até que me expulsam os gelos,

como mergulha e revira.

E de novo  pelo grito de caça do pássaro

tocado, o qual as suas asas

por cima de mim estica, caio

em campo aberto: ela depena

as galinhas e atira-me uma branca

clavícula. Ponho-a ao redor do pescoço

e afasto-me por entre a  amarga penugem.

Infiel é a minha amada,

eu sei que  às vezes paira

sobre sapatos altos até a cidade,

beija nos bares com a palhinha

os copos profundamente na boca,

e as suas palavras revelam-se a todos.

Mas eu não entendo essa linguagem.

Vi  terra de névoa,

comi  coração de névoa.

Ingeborg Bachman

Tradução de Xesús Manuel da Torre Martíns

Despedida (Abschied)

Mas tu nunca vinhas com a noite –

E eu sentada com casaco de estrelas.

… Quando batiam à minha porta

Era o meu próprio coração.

Agora pendura em todas as ombreiras,

Também na tua porta;

Entre bezerros rosa-de-fogo a extinguirem-se

No castanho da grinalda.

Tingi-te o céu cor de amora

Com o sangue do meu coração.

Mas tu nunca vinhas com a noite

… E eu de pé com sapatos dourados.

Else Lasker-Shüler

Tradução de Xesús Manuel da Torre Martíns

XXIII

Máquinas. Olympus E-510, 14-42mm 4/3, 1/160, f/8, 24mm, ISO-100, 23-02-2012. B/N.

Erguéronse fachendosos como columnas de fume dunha cacharela de supersticións de tempos pasados co amencer do pobo e secuestraron as nosas almas como señores do tempo. proclamaron os seus triunfos como definitivos entre sons exultantes de tubas, pífanos, tambores e trompetas e termaron da nosa imaxinación, dándonos ás, e fixeron que soñásemos con agarimar o sol coas xemas dos dedos e mais con navegar as escuridades do océano.

como íamos sospeitar, crédulos, que as nosas ilusión eran unha simple esmola? Mellor aínda, un óbolo co que mercaron a nosa inocencia pola cal quedaron coas nosas almas e as nosas vidas. E cobraron caro ese soldo. Con corpos e con almas. Unhas veces fulminados nun intre fatídico, como unha faísca consumida, as máis, fóronos consumindo de vagar, polo paso inexorábel das horas.

Que son agora? Un revoltallo de ferros oxidados á intemperie. Os entullos dun soño feito fracasar pola súa cobiza e pola desesperación de moitos. Agora xa non nos din nada. Olládeos.