« −Son fillo de exiliados.
» Até que tiven 27 anos e, pouco antes da transición, non puiden volver a España
por culpa de Franco.
» Meu pai, pobriño, non sabiamos nin onde esterralo.
» Mamá estivo durante moitos anos en cadeira de rodas, enferma.
» Agora teño 70 anos.
» Hai meses quítaronme o 30% dun pulmón pola pública.
» A miña muller é inmigrante.
» Teño tres fillos con ela.
» Dos tres só traballa unha, a do medio..., pero non cobra nada.
» Todos, mesmo os meus netiños, viven da miña paga.
» A maior vén de se separar.
» O meu xenro estábache metido na droga, e bebía, e a deixou con dous nenos pequenos.
» O pequeno dos meus fillos aínda non marchou da casa e, por riba, casou unha divorciada que meteu na casa connosco.
» Esa señora antes traballaba, pero desde que viu á miña casa non fai nada.
» Agora teñen dúas fillas que tamén viven no noso teito.
» E agora, con isto da crise, case non puidemos ir de vacacións e, se me apuras, nin puiden celebrar que España gañou o mundial de fútbol.»
O xornalista, abrindo os ollos a sete cuartas, comenta atónito:
« −Non creo que a súa situación sexa tan mala, Maxestade.»
Este mércores, todos á folga xeral. Sobran os motivos.