Konstantinos Kavafis, Poemas canónicos
Troianos
Son os nosos esforzos –os dos miserables–,
son os nosos esforzos coma os dos troianos.
Logramos unha mínima vitoria, obtemos
un pequenísimo éxito, e o ánimo e a esperanza
comezan a crecer en nós.
Mais sempre acontence algo que nos frea.
Aquiles xorde da trincheira ante nós
e espántanos a grandes voces.
Son os nosos esforzos coma os dos troianos.
Pensamos que a afouteza e o valor
mudarán a nosa sorte adversa,
e saímos entón ao campo de batalla.
Mais cando chega o momento decisivo
esváense o valor e a afouteza;
a nosa alma treme e paralízase;
e botamos a correr rodeando os muros,
tratando de fuxir para salvarnos.
Mais a nosa caída é segura. Alí enriba,
Sobre as murallas, xa comezaron os laios.
Os recordos e o ardor dos nosos días,
Xa choran con amargor Príamo e Hécuba.
Anna Akhmátova, Só o silencio me responde
O anxo que me protexeu tres anos
alzouse,entre luces e lume,
mais paciente agardo o día máis doce:
o día en que el volverá a min.
Que afundidas as fazulas, que pálidos beizos,
non se pode recoñecer o meu rostros;
é que xa non son bela, non son máis aquela
que un día o turbou cunha canción.
Hai tempo que xa nada temo neste mundo,
e gardo na memoria as verbas da despedida.
postrareime aos seus pés cando entre,
e antes apenas lle dedicaba un saúdo.
Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995
(«Onde está o perigo medra tamén o que salva», pensaba Hölderlin... [Lois empezaba a sabelo].)
A través do colchón
Virá calada, oculta e con nocturnidade,
chegando desde abaixo a través do colchón,
entre as derivación intuídas e temidas
dunha vírica rebelión interna:
a herdanza que conservo e atesouro
como se fose a miña propia sombra