Debe ser que estou morto
e esa sería a causa
de que agora me vexa desde enriba
a catro ou cinco metros de distancia
da miña propia vida.
Vivo unha gerra fría e clandestina
á sombra dun amor que xa non dexenera
noutras insurreccións que xa non dexenera
ou degradada negación do tempo
e non permite que con el se interne
a obseción ou a dor que provocara
o fracaso que se foi infiltrando
fluíndo de insalubres sumidoiros
transformando a miña vida sedada alma
nunha fría fosa séptica sumisa e maina
pero alerta e activa
contaxiosa e letal.
Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995.
Nenhum comentário:
Postar um comentário