Collage Poético

Konstantinos Kavafis, Poemas canónicos

Troianos

Son os nosos esforzos –os dos miserables–,

son os nosos esforzos coma os dos troianos.

Logramos unha mínima vitoria, obtemos

un pequenísimo éxito, e o ánimo e a esperanza

comezan a crecer en nós.

Mais sempre acontence algo que nos frea.

Aquiles xorde da trincheira ante nós

e espántanos a grandes voces.

Son os nosos esforzos coma os dos troianos.

Pensamos que a afouteza e o valor

mudarán a nosa sorte adversa,

e saímos entón ao campo de batalla.

Mais cando chega o momento decisivo

esváense o valor e a afouteza;

a nosa alma treme e paralízase;

e botamos a correr rodeando os muros,

tratando de fuxir para salvarnos.

Mais a nosa caída é segura. Alí enriba,

Sobre as murallas, xa comezaron os laios.

Os recordos e o ardor dos nosos días,

Xa choran con amargor Príamo e Hécuba.

Anna Akhmátova, Só o silencio me responde

O anxo que me protexeu tres anos

alzouse,entre luces e lume,

mais paciente agardo o día máis doce:

o día en que el volverá a min.

Que afundidas as fazulas, que pálidos beizos,

non se pode recoñecer o meu rostros;

é que xa non son bela, non son máis aquela

que un día o turbou cunha canción.

Hai tempo que xa nada temo neste mundo,

e gardo na memoria as verbas da despedida.

postrareime aos seus pés cando entre,

e antes apenas lle dedicaba un saúdo.

Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995

(«Onde está o perigo medra tamén o que salva», pensaba Hölderlin... [Lois  empezaba a sabelo].)

A través do colchón

Virá calada, oculta e con nocturnidade,

chegando desde abaixo a través do colchón,

entre as derivación intuídas e temidas

dunha vírica rebelión interna:

a herdanza que conservo e atesouro

como se fose a miña propia sombra