Meis é poesía

Meis é poesía é o título dunha escolma de poesía escrita en diferentes alturas históricas, por persoas que teñen pouco a ver entre si e que as une o cariño que senten por Meis. No meu caso, "coeime" nesta antoloxía por acaso, e o meu agarimo non é previo á miña achega, senón simultáneo. Eis o meu traballo:

B-boyin’ en Outeiro de Cribo Sumido no máis profundo do bosque Pola memoria ou polo maxín esquivo Mentres a névoa apuñala a noite fría e dura E os latexos baten polo medo no peito E a túa curta idade mingua aínda máis. Os cerqueiros e os piñeiros envexan Os teus pasos extraviados e famentos Os fentos, valorosos, ocúltante das bestas E as túas bágoas, dos camiños perdidos No duro frío da noite como pedras. Bailan sobre as rochas iluminadas pola súa propia figura Os peplos de esmeralda xogan coa névoa cincenta As cintas douradas, cos cabelos rubios. Ollas incrédulo a coreografía imposíbel. E non hai palabras. A Aurora ameza este simposio As dedas do sol penetran con forzo brutal entre a follaxe Veloces como galgos, voraces como formigas. O encantamento esvaece no aire Cun sorriso en cadanseu rostro. Ficarán, pois, ate o ocaso desta era escura, Gravada na pedra, as pegadas das mulleres. Ficarán ate o retorno dos vellos deuses, esquecidos. E ti recolles do chan unhas tesoiras, enferruxadas, Que che sinalan o camiño á casa.

Petróglifo de Outeiro da Cribo, Armenteira. Galipedia.