ETANOL α

Esperto na noite fría agardando que a tea azulada se consuma.

Non teño forza nos brazos para me erguer e dóenme tanto os dentes.

A cidade reflicte no seu contrapunto salgado

e as siluetas das montañas que a circundan tremen

agardando que as sombras entristecidas acouguen

e choren sen bágoas a súa compaixón inútil.

Non teño forzas para me erguer do chan, tan enxoito e poeirento.

E unha besta devórame lentamente as entrañas

e as sombras tristes choran esas bágoas contra a diafonía salgada.

E pecho os ollos con forza coma quen se suicida

coma un can que, preso, ouvea o seu blues triste

máis que unha canción de negros do delta.

Non é necesario ter sido escravo para doerse polos lategazos.

A chama azulada treme, confusa, máis unha vez.

Quizais vacile outra.