Danos colaterais

Cabazo na Galipedia

Quedan na memoria as mobilizacións en defensa da lingua galega. No seu momento foime moi complicado  calcular o número de asistentes a aquelas manifestacións. Na última, por exemplo, hai quen dixo que o Obradoiro estivo ateigado por espazo  de unha hora. Houbo quen dixo que estivemos alá unhas 100.000 persoas. A día de hoxe quédame a sensación de multitude, de que fomos moitos os que gozamos dun ambiente lúdico, porque máis que unha manifestacións ao uso, foi unha festa en defensa do galego. Ben mirado, un contrasentido. Diante das agresións tan graves que cometeu (e comete) o goberno de Feijoo contra o galego, cabería esperar manifestacións semellantes a motín que a festivais. Este carácter carnavalesco da reivindicación non é novo: experimenteino durante as protestas contra a LOU, pola catástrofe do Prestige e contra a guerra de Iraq.

Volvendo ao Obradoiro, un observador alleo puido ter comprobado o número e o talante da mobilización. De feito, un amigo, que tamén colaboraba coa organización, comentoume o caso de Marda que, procedente do centro de Europa, visitaba Santiago por uns días. En absoluto agardaba esta muller achar algo así na súa visita a unha cidade como Compostela. Confusa, e logo de descartar a posibilidade de que se tratase dunha manifestación de carácter relixioso, dirixiuse cara un membro da organización para interesarse polo acontecemento. Atónita ficou diante das explicacións sobre como o decreto do galego prohibiu a nosa lingua para as disciplinas matemáticas e científicas. Sentiu simpatía pola nosa mostra de indignación.

Como contrapunto deste carácter lúdico, puiden presenciar un cadro que non é sorprendente, mais significativo. Na entrada sur do Obradoiro, pasou, en dirección contraria á marcha, saíndo da praza, un home. Este señor vai ben vestido, con indumentaria ostentivamente de marca, de marca cara, por suposto. Este home de mediada idade vai acompañado dunha muller, un pouco máis nova que el e de dous nenos. Supoño que se trataba de home muller e fillos. O home comezou berrar, dirixíndose ao locutor, que animaba desde o palco: «vago, que eres un vago, chorizo, vete a trabajar, chorizo». Un membro do servizo de orde retrucoulle, sen chegar berrar tanto «non veñas aquí a provocar, non te escondas detrás da túa familia».

Pódome imaxinar como serían as novas que recollerías os medios de comunicación (os que quedan), se a resposta á provocación fose outra. Quizais teríamos unha portada cunha agresión físico, nenos polo medio. Non foi así, todo o contrario. No lugar de entrar nun xogo perverso coas cartas marcadas, o mellor e cambiar de baralla. Por outra parte, o provocación pasa con moito de ser unha anécdota, chegando ao carácter de paradigma. Defender o indefendíbel recorrendo a principios morais.

De feito, o discurso de matriz ideolóxico da dereita emprega esta técnica para xustificar e agochar as súas propostas. Defender, por exemplo, o principio da liberdade en abstracto poder ter diversos efectos, os máis deles perversos. Este home do Obradoiro podía querer a súa liberdade a decidir a lingua na que se lle debe ensinar bioloxía  aos seus fillos, o que pode ser discutido. Agora ben, sobre a defensa da súa liberdade, podería pretender que aos seus fillos non se lles aprendese a Teoría da Evolución, o que sería tremendamente irresponsábel ou que a ningún fillo de ninguén se lle ensinase a Teoría da Evolución, o que realmente é unha atrocidade. Algo falla na defensa dunha liberdade que non é para todos igual, e máis cando se empregan nenos como escudos humanos.