Recentemente confirmouse a antigüidade do mecanismo de Anticitera. Esta calculadora analóxica ten por volta de dous mil anos. Xunto coa súa antigüidade sorprende pola súa extremada complexidade. Ademais, trátase dun enxeño moi eficiente: puido predicir con moitísima fiabilidade as posicións da figuras celestes. Unha sorte de planetario moderno. Moderno, porque Occidente non desenvolveu unha tecnoloxía semellante até o século XIX. Este aparello é unha xoia tecnolóxica, único na súa composición. No Islam houbo outros semellantes, máis simples.
A ciencia grecolatina, a helenística para máis precisión, estaba moito máis desenvolvida de o coñecemento convencional admite. Daquela, outra vez o cristianismo aparece como sospeitoso de ser unha causa do atraso intelectual da Idade Media. Distinguiu Europa fronte ao mundo Islámico, florecente en ciencias e letras naquela altura. A investigación científica chegou a constituír un dos mandatos desa crenza. En troca, as prohibicións de libros, as queimas de herexes, de bruxas ou os autos de fe, son sucesos perfectamente documentado na Europa cristiá. Ver de cando en cando Ágora axuda a imaxinarse os séculos da escuridade cristiá. Ollos, o mundo islámico tivo unha evolución semellante. Da Casa dos sabios de Bagdad á escuridade talibán. No fondo, a persecución do coñecemento vai nos xenes das relixións.
Volvento ao principio, o coñecemento científico evolúe dese xeito: cando aparece un feito que contradí unha teoría que se daba por boa, cómpre revisar os seus pricipios para que poidan explicar mellor a realidade ou crear unha teoría nova. Hai un libro que fala destas acumulacións de paradigmas científicos. Cada paradigma é tamén fillo da súa época e tampouco son alleos á ideoloxía dominante de cada época. Un dos exemplos máis claros deste fenómeno é a Economía, outro podería ser a Física Teórica. Teñen tantas teorías nos últimos anos como a Lingüística ou a Medicina.
Un dos ámbitos que está en proceso de remuda de paradigmas é a Historia Natural, a bioloxía histórica. Desde a Teoría da Evolución explicouse a orixe da diversidade biolóxica en termos de competencia violenta e a supervivencia do individuo máis apto (que son termos que Darwin tomou da Economía Política da súa época). Ao longo deste século as novas probas sinalan os puntos febles do darwinismo. Estas fendas son as que aproveitan os integristas relixiosos para introducir os seus mitos. No noso caso, os integristas cristiáns pretenden introducir a hipótese do deseño intelixente como un paradigma científico cando non deixa de ser unha recreación do mito da creación. Agora ben, se xorde a proposta creacionista en termos pseudocientíficos é porque hai varios feitos obxectivos que non son explicados por Darwin.
A primeira é a escaseza de fósiles intermedios entre especies. Curiosamente, en EEUU, durante a investigación nun proceso xudicial relativo ao ensino atoupouse nun manuscrito as palabras «creatinteligent designonism» que testemuña un fosíl intemedio entre creationism e inteligent design, o creacionismo e o deseño intelixente. Naquel manuscrito, os autores trataron de mudar creacionism e pór inteligent design nun manual antievolución. Mais deixaron o rexistro de trasición polo camiño. Tal e como predice a Teoría da Evolución.
Darwin non explica como é posíbel que unha mutación nun único individuo dunha especie desenvoque nun cambio de especies. Por suposto, a ciencia non remata con Darwin e a Teoría da Evolución mellórase e arestora responden mellor aos ataque creacinistas. Iso si, a ver como explica o caso do «cocogator».
 |
| Masa cristalizada de xofre e acenatilida |
